ปลายปากกา ตระหวัดเส้น กระเซ็นหมึก
ให้หวนนึก ปูชนียะ นักเขียน
ที่วาดลาย กลายเป็นเรื่อง ให้รู้เรียน
ที่เป็นเอก แห่งความเพียร และสร้างสรรค์
เสียงขูดเส้น บนกระดาษ ที่ราบลื่น
เปลี่ยนเป็นอื่น เป็นงาน ค่าอนันต์
เปลี่ยนกระดาษ ขาวเกลี้ยง อย่างสุขสันต์
ให้เป็นสิ่ง ยืนยัน คู่แผ่นดิน
พญาอินทรีย์ แห่งสวน ลายอักษร
ที่เคยล่อน ผ่านแผ่นฟ้า สง่ายิ่ง
สะบัดปีก ทั่วพงไพร ทั้งแดนดิน
วันนี้บิน จากฟ้า ลับลาไป
บินไปสู่ สวรรค์ ชั้นที่สูง
ไปเป็นยูง ค้ำฟ้า เมฆไสว
บนโลกก็ เด่นประดับ ชื่อเอาไว้
ว่า ‘รงค์ นั้น ยิ่งใหญ่ ในปัฐพี
เป็นรากฐาน งานเขียน ให้เรียนรู้
เป็นคุณครู แห่งวรรณกรรม อันสุขศรี
เป็นผู้ใหญ่ นักเขียน นักกวี
เป็นคนดี ชื่อจารึก เป็นนิรันดร์
