ยามเย็น บนเกาะ แสนสงบ
เสียงคลื่นซบ หาดทราย สบายหู
ทะเลงาม มหาสมุทร น่ายลดู
เมืองน่าอยู่ คนมากมาย สบายใจ
พลันแล้วเสียง มัจจุราช ก็ปรากฏ
แผ่นดินคด แตกกระสาน มิทานไหว
ตึกบ้านช่อง วัดวา ทลายไป
ผู้คนไซร้ ตายคา ตึกอาคาร
ไฟลามลุก คุกโคม โหมล้อมรอบ
ยากจะลอบ หนีหา ที่สถาน
ที่ปลอดภัย ให้ซุกตัว ทรมาน
ซํ้าอาหาร ก็ขาดสูญ แทบขาดใจ
แล้วเคราะห์ซํ้า กรรมซัด พิบัติเภท
เหมือนแดนเปรต ผีห่า โหมหาใส่
ผู้คนก่อ จลาจล ปล้นคนใน
เพื่อจะได้ เพียงนํ้า อาหารกิน
คนเพียงแบก ศพญาติ มิตรสหาย
เพียงแค่หา หลุมไหว้ ก็เต็มสิ้น
ศพแลศพ ศพกอง นองแผ่นดิน
กลิ่นก็คลุ้ง ร่างรุ่งริ่ง เลือดเจือทาง
จากแดนถิ่น เคยอยู่สุข ทุกทั่วคน
เพียงนาที ถูกปล้น ทั้งหัวหาง
หากไม่ตาย นอนกอง เรียงเป็นทาง
ก็จะร้าง ไร้ญาติ ที่คลาดไป
อ่า...คนที่ อดทน เพื่อรอดอยู่
ก็มิรู้ ที่ใด จะพักได้
อาหารนํ้า ขาดสิ้น แผ่นดินไร้
สิ้นสุขใส ไร้อารมณ์ ตรมใจเป็น
ยังดีได้ ชาวโลก เข้าช่วยเหลือ
ยังพอเจือ ทุกขกรรม ให้ว่างเว้น
ขอ"เฮติ" พ้นกรรม บันดาลเป็น
ให้ได้เห็น ความสงบ สันติธรรม
คิดถึงคำ ศาสดา เป็นภาษิต
สิ่งสถิต ย่อมรอ วันล้มคว่ำ
เป็นหลักคิด เข้าใจ อนิจจัง
แต่ก็ยัง ยากรับไหว เมื่อเห็นจริง
แต่ก็ยัง ยากรับไหว เมื่อเห็นจริง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น