เนื่องในวันแม่ ผมได้มีโอกาสกลับไปดูบทกลอนเก่าๆที่เคยเขียนให้กับท่าน
หลังจากค้นหาโดยใช้เวลาสักพัก ก็พบกับบทกลอนกาพย์ยานี ๑๑ ซึ่งชอบแต่งมากตอนเด็กๆ เพราะแต่ได้ง่าย และจดจำได้ง่าย
ตอนนั้นให้โจทย์กับตัวเองว่า จะแต่งกลอนถึงพระคุณแม่ได้อย่างไร โดยไม่ใช้คำว่า "แม่" เลยในบทกลอน (มาใช้อีกทีตอนวรรคส่ง วรรคสุดท้าย)
บทกลอนนี้สั้น และไร้ชื่อ
ผมจึงตั้งชื่อให้มัน ว่า"คุณค่าแห่งร่มไม้"
รักคุณแม่เสมอครับ
ผลน้อยเกาะก้านต้น
สถิตบนกิ่งโพธิ์ใหญ่
ไม้เลี้ยงผลก้านใบ
ให้เติบใหญ่เป็นต้นดี
ไม้หยั่งรากลงดิน
สูบแหวกหินช้านานปี
เพื่อหาอาหารดี
มาเลี้ยงผลให้วิไล
ผลเพียงสถิตนิ่ง
ไม้แผ่กิ่งให้อาศัย
ไม่ให้แดดแทงไช
ไม่ให้ลมซัดทำลาย
เมื่อถึงวันเวลา
ผลอยู่มาต้องจากไป
ลงดินบนถิ่นใด
เป็นต้นได้ระลึกมั่น
คุณร่มต้นไม้ใหญ่
ให้ลูกได้ทุกสิ่งสรรพ์
แต่เกิดจนตั้งยัน
พระคุณแม่ช่างงดงาม
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น