ตาชะเงย กระพริบมอง ทั้งสองข้าง
อันชีวิต มันร้าง จากความหลัง
ที่เคยคู่ เคยเคียง ที่เคยยัง
วันนี้พัง ทั้งชีวิต อย่างเยือกเย็น
วันคืนเคย มีเธอ อยู่เคียงข้าง
วันนี้ห่าง เธอเปลี่ยนไป ไม่แลเห็น
เคยจับมือ จูงกันไป ทั้งเช้าเย็น
วันนี้เป็น เช่นคน ไม่เคยคบ
นํ้าตาคลอ นองหน้า ขาสั่นไหว
ลมก็กวัด แกว่งไกว ไม่สงบ
แสงตะวัน สอดทอ ตกกระทบ
เห็นด้านลบ แห่งเงาดำ ที่ตรงพื้น
มันคือร่าง หญิงสาว ที่อ่อนไหว
ผมสะเยย แกว่งไป ลิ่วลมลื่น
ขาสั่นไหว เหมือนหมดแรง จะหยัดยืน
ตัวที่ฝืน ก็นั่งลง บนขอบระเบียง
มองข้างหน้า ตึกระฟ้า เต็มไปหมด
มองข้างล่าง เห็นฝูงรถ แต่ไร้เสียง
พื้นคอนกรีต ปกคลุมเต็ม เป็นทางเรียง
ไร้สำเนียง แห่งผู้คน ณ ตรงนี้
หูเหมือนดับ สดับใด ไม่ได้ยิน
จิตก็นิ่ง ไร้ความคิด ในนาที
ขาที่สั่น ยังนั่งแกว่ง สั่นริกรี่
ตาจ้องที่ พื้นดิน ที่ตรงหน้า
หากเกิดใหม่ ขอให้ จงได้พบ
ความสงบ กับที่รัก ภายภาคหน้า
มือกำหมัด กลั้นใจ และหลับตา
ปล่อยกายา ให้พสุธา ท่านอาวรณ์
เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เกิดเรื่องราวเรื่องหนึ่งขึ้นในสังคมของเราครับ
หญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งเป็นอดีตนิสิตของสถาบันมีชื่อ ผู้ซึ่ง ณ ขณะนั้นเป็นอาจารย์ของสถาบันมีชื่ออีกแห่งหนึ่ง
ตัดสินใจทิ้งตัวเองลงมาจากอาคารระฟ้ากลางเมือง เหตุเพราะรักที่ล้มเหลวของเธอ
สำหรับเหตุการณ์นี้ คำๆหนึ่งที่ได้ยินบ่อยครั้งในสังคมไทย
พวกเรา "เสียดาย"
เสียดายคนเก่งๆคนหนึ่งของสังคม
เสียดายพลอย ที่พลัดตกไปจากขอบฟ้า
ถ้าหากเธอไตร่ตรองให้ดีๆ นึกถึงพ่อของเธอที่รักเธอมาก
เธอก็คงจะยังมีชีวิตต่อไป ชีวิตที่มีความสุข
และพลอยเม็ดนั้นก็ยังคงทวีค่าต่อไป เป็นความรักความภูมิใจของทุกคน เป็นคุณค่าที่งดงามของสังคมไทย
11 ความคิดเห็น:
มันก็น่าเสียดายจริงๆอ่ะ อ่านแล้วก็เศร้า กลอนแต่งได้เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกตอนนั้นเลยนะ เป็นแค่ชั่ววูบเดียวจริงๆ ยังไงก็อย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกเลยนะ
อื่ม ช่าย น่าเสียดายจริงๆ คิดถึงพ่อถึงแม่ไว้ก่อนน่าจาดีนะ
อือ มา comment ให้ตามคำสั่งและนะ
บ้ายบาย
1 ดวงใจของพ่อแม่
1 อนาคตที่สดใส
1 ความสามารถของสังคม
1 ประโยชน์ช่วยชาติ
กลับจบลงไปใน 1 วินาทีเพราะคิดสั้น
---ปิ๊ด---
พ่อแม่เลี้ยงดูเรามานานเท่าไร เหนื่อยเท่าไร
เวลาเราตื่นมากลางดึก พ่อแม่ก็ตื่นมาป้อนนมเรา
วันแรกที่เข้าโรงเรียน พ่อแม่ดีใจขนาดไหน
วันที่จบการศึกษาพ่อแม่ภูมิใจขนาดไหน
ท่านเคยหวังอะไรจากเราบ้างไหม
แล้วนี่หรือการตอบแทนบุญคุณของท่าน
น่าเศร้าใจ
มึงมีอารมณ์ลึกซึ้งว่ะ
แต่งกลอนแสดงความรุสึกของคนที่กำลังจะกระโดดได้ซึ้งดี
น่าเสียดายเนอะ
ไม่อยากให้มีอย่างนี้เกิดอีกแล้ว
การตัดสินใจที่จะทำอะไรของคนบางคนอาจเป็นอารมณ์ชั่ววูบ ซึ่ง ณ วินาทีนั้นเค้าอาจคิดอะไรไม่ออกจิงๆ
ซึ่งการกระทำดังกล่าวทำให้คนรอบข้างอีกหลายคนต้องเสียใจ
เศร้าจัง TT
ยังไงๆ ก้อขอให้เปนอุทาหรณ์ให้อีกหลายๆคนว่า
ยังมีคนที่รักและห่วงเราอีกมากมาย
ซึงเรื่องบางเรื่อง ... เวลา ... จะช่วยเราได้
เก่งเหมือนกันนะเนี่ย ตอนแรกๆก็อ่านแล้วยังไม่ค่อยไพเราะเพราะพริ้ง แต่ตอนหลังๆก็บรรยายให้เห็นภาพดี รู้สึกว่าเป็นตัวเองเลยเชียว
แกเคยคิดจะโดดป่าวเนี่ย ทำไมมองภาพออกอ่ะ
สู้ๆต่อไป
ปล : เมื่อใดที่เสียใจขอให้คิดว่าฟ้ากำลังจะส่งให้เรา เจอคนที่ใช่กว่า แล้วมันคุ้มค่าที่จะรอ
venetia
เก่งนะเนี่ย อยากให้วินเขียนอีกมุมบ้างจัง เกี่ยวกับผู้ชายคนที่เค้าพึ่งจะรู้ตัวว่าได้ทำให้พลอยเม็ดนึงร่วงจากฟ้าไปแล้วน่ะ เค้าจะเสียใจ เสียดาย หรือฝังใจกับเหตุการณ์นี้รึป่าว
หวังว่า blog ของวินจะช่วยจรรโลงสังคมให้ดีขึ้นๆนะ ขอบคุณมาก
อ่านตอนแรก ก้งง ว่ามัยเขียนเหมือนกะว่าตัวเองอกหัก
อ่านต่อมาเรื่อยๆ จึงได้รุ...
อืม...นี่แหละ ความจริงของสังคม
เอาเป็นว่า...สู้ต่อไป!!!
แสดงความคิดเห็น