พิราบระเหิน

ปีกคู่นั้นกระพือสะพัดได้เร็วขึ้นทุกวันทุกคืน ข้าพเจ้ามองดูปีกที่ปกคลุมไปด้วยขนสีขาวของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ ดวงตามองผ่านช่องไฟของซี่กรง อีกประเดี๋ยวข้าพเจ้าจะได้โบยบินออกไปสู่โลกกว้าง...

ข้าพเจ้าเติบโตมาในกรงๆนี้ จำไม่ได้ว่ามาสู่ที่แห่งนี้เมื่อใด มาได้อย่างไร ข้าพเจ้าจดจำไม่ได้ถึงพ่อและแม่ ข้าพเจ้าอยู่ที่นี่มานาน นานจนไม่รู้อะไรเลย นอกจากชีวิตในแต่ละวัน ณ กรงน้อยๆแห่งนี้

ปีกคู่นี้ใหญ่ขึ้นๆทุกๆวัน ข้าพเจ้ากินมาก ออกกำลังปีกมาก ทำร่างกายให้แข็งแรง ข้าพเจ้าฝึกฝนการบินของข้าพเจ้าอย่างหนัก ด้วยความหวังว่าเมื่อใดที่ประตูกรงนั้นเปิดออก ข้าพเจ้าจะได้ไปสู่โลกภายนอกได้ ข้าพเจ้าเคยเห็นนกกระจอกน้อยบินอยู่ภายนอกกรงของข้าพเจ้า ตัวมันช่างเล็กกว่าข้าพเจ้านัก ข้าพเจ้าเชื่อว่าข้าพเจ้าสามารถบินได้เร็วกว่า แข็งแรงกว่า และดีกว่ามัน แต่นั่นเป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าไม่สามารถพิสูจน์ได้เลย อิสรภาพคือสิ่งที่กระจอกน้อยโชคดีกว่าข้าพเจ้า

ปีกของข้าพเจ้ายังคงกระพือ มันกำลังแข็งแรงขึ้น ขณะเดียวกันสมองของข้าพเจ้าก็กำลังคิด ข้าพเจ้ามีแผนการที่จะออกไปจากกรงๆนี้...

เจ้าของของข้าพเจ้ากำลังจะเดินมาเปิดกรง ข้าพเจ้านอนแผ่อยู่บนพื้นกรง นอนไม่กระดิกตัว เจ้าของของข้าพเจ้าซึ่งเป็นเด็กหญิงตัวน้อยๆตื่นตกใจ วิ่งเข้ามาที่กรง มือน้อยๆนั่นเปิดกรง แล้วอุ้มข้าพเจ้าออกมาด้วยความตกใจ ข้าพเจ้าลุกขึ้นมาบนมือของเด็กน้อย ปีกคู่นั้นกระพืออย่างทรงพลัง เบื้องหน้าที่โลกกว้างที่ข้าพเจ้าหมายจะพบเจอ โลกแห่งอิสรภาพ

ข้าพเจ้าบินขึ้นจากมือของเด็กน้อยอย่างเร็ว คุ้มค่ากับที่ข้าพเจ้าได้ฝึกฝนมา ตอนนั้นในหัวสมองของข้าพเจ้ามันตีรวนไปหมด ข้าพเจ้ากำลังสับสน โลกภายนอกจะเป็นยังไง ข้าพเจ้าไม่อาจจินตนาการได้ ข้าพเจ้าไม่เคยออกจากกรงๆนี้มาก่อน ข้าพเจ้ากำลังคิดถูกหรือไม่ ข้าพเจ้ากำลังจะทิ้งทุกอย่างเพื่อไปหาอิสรภาพ ทั้งๆที่ข้าพเจ้าอาจจะไม่มีอะไรกิน และต้องตายหรือนี่

ข้าพเจ้าตัดสินใจ

ข้าพเจ้าบินกลับเข้าสู่กรง

เด็กน้อยดีใจ

กรงนั่นปิดอีกครั้ง
ปีกคู่นั้นกระพือสะพัดได้เร็วขึ้นทุกวันทุกคืน ข้าพเจ้ามองดูปีกที่ปกคลุมไปด้วยขนสีขาวของตัวเองด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่า ดวงตามองผ่านช่องไฟของซี่กรง ในนี้คงเป็นที่ที่เหมาะสมกับข้าพเจ้าแล้ว