ข่าว (NEWS)

เบื้องหน้าของเขาคือคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก มือที่พิมพ์ดีดอย่างรวดเร็ว ผลงานที่สร้างสรรค์จากมันสมองลงสู่ปลายนิ้วมือ ผ่านระบบอิเล็คโทรนิคจนเกิดเป็นเนื้องานออกมา เขาทำอย่างนี้มานาน ทำเช่นนี้มาตลอด งานของเขาอยู่กับคอมพิวเตอร์ ไม่ว่าจะเป็นวันเสาร์อาทิตย์ หรือวันหยุดอื่นๆ มือยังคงบรรเลงอยู่บนแป้นคีย์บอร์ดอย่างมืออาชีพ เพื่อสร้างงานออกมาให้ทันในทุกๆวัน

รัตน์ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตรู่ หน้าตาอ่อนเพลียใต้ตาดำคล้ำ เมื่อคืนเขาเพิ่งเขียนข่าวส่งหนังสือพิมพ์ไปตอนเที่ยงคืนกว่าจะกลับมาก็ตีหนึ่งกว่าแล้ว สมองของเขาตอนนี้ตื้อไปหมด ตามปกติแล้วเขาจะตื่นนอนสายมาก
แต่วันนี้ไม่
รัตน์บ่นพึมพำกับตัวเอง "กูกำลังทำอะไรของกูวะเนี่ย กูเบื่อ กูเหนื่อย แต่กูเลิกไม่ได้ ถ้ากูเลิก ลูกเมียกูจะอยู่ยังไง"
รัตน์มองไปข้างๆเขา นุช ภรรยาของเขานอนหลับสนิท ลูกชายตัวน้อยยังไม่หย่านมก็นอนอยู่ในเปลข้างๆเตียง มันเช้ามากจนใครๆที่นอนเร็วกว่าเขาก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา รัตน์มองไปบนฝาผนังมีข้อความนิตยสารแปะใส่กรอบไว้ "รัตน์ เรืองชาติ นักวิเคราะห์ข่าว และนอสตราดามุสแห่งวงการข่าวไทย" เขายิ้มแหยๆ แล้วลุกขึ้นจากเตียง อาบน้ำล้างหน้าแล้วออกจากบ้านไป

สาเหตุที่เขาต้องตื่นแต่เช้าในวันนี้เพื่อมาพบกับเพื่อนเก่าที่เคยทำงานด้วยกันมานาน ชาญ รณชีพ หรือเสือชาญ ทำงานให้เขามานาน เป็นผู้มีส่วนอย่างมากที่ทำให้เขาก้าวมาถึงขั้นนี้ ชาญนัดเขาที่โกดังเก่าแห่งหนึ่งริมแม่น้ำเจ้าพระยา บริเวณนั้นค่อนข้างเงียบไม่เหมือนส่วนอื่นๆของท่าเรือ อาจเป็นเพราะโกดังนี้เก่าจนไม่มีใครอยากเช่ามาเก็บสินค้าต่างๆแล้ว รัตน์มาถึงแล้วเบื้องหน้าของเขาคือชายวัยกลางคนรูปร่างใหญ่หน้าตาทะมึน คิ้วซ้ายมีรอยบากเห็นเด่นชัด แสดงให้เห็นถึงงานเสี่ยงๆ ที่ไอ้เสือผู้นี้ผ่านมานับไม่ถ้วน
รัตน์เอ่ยปากขึ้นทำลายความเงียบของสถานที่ "แล้วงานห่านี่มันมีปัญหาอะไรมึงถึงต้องเรียกกูมา มึงก็รู้ กูไม่อยากมาที่นี่ซักเท่าไร"
ชาญเพื่อนเก่าของเขายิ้มที่มุมปาก "ไม่เอาน่า ถ้าไม่มีปัญหาจริงๆกูไม่เรียกมึงมาหรอก หรือมึงจะให้กูโทรคุยกับมึงล่ะ"
"ห่ามึงก็รู้ ถ้ามึงโทร ผิดสังเกตขึ้นมา กูดับแน่นอน ชื่อเสียงกูป่นปี้แน่ อย่ามาขู่กูเลย แล้วไง งานนี้มันปีปัญหาอะไร" รัตน์ถามไอ้เสือชาญอย่างเริ่มรำคาญ
"ไอ้สมเดชแม่งรู้ตัว"
"ไอ้เหี้ยเอ้ย มึงปล่อยให้มันรู้ตัวได้ยังไง ถ้าเรื่องนี้แดงออกไป กูตายห่าพอดี" รัตน์เริ่มเดือด กล่าวต่ออีกว่า
"แล้วแม่งเสือกรู้ได้ยังไง"
"ใจเย็น มันแค่รู้ว่ามีคนพยายามปองร้ายมัน แต่มันยังไม่รู้ว่าเป็นใคร"
"อือ ก็ยังดี อย่าให้พลาดละกัน แต่มึงไม่ได้เรียกกูมาแค่นี้แน่"
ชาญยิ้มเมื่อโดนเพื่อนเก่าเพื่อนแก่รู้ทัน เขาแบมือออกมา
รัตน์ควักเงินออกจากกระเป๋ามาเป็นกำ
"มึงเอาไป อย่าใช้ในมือเติบ ทำงานให้สำเร็จละกัน" รัตน์มองที่พื้นเห็นเศษซิการ์ชั้นดีอยู่ที่พื้น
"ไอ้ห่ามึงเล่นสูบของแบบนี้นี่หว่า ไม่น่าเงินถึงหมด ไอ้เหี้ยเอ้ย"
เสือชาญยิ้มแหยๆ "เออ นิดหน่อยน่า เอาเป็นว่างานนี้กูจัดการให้เรียบร้อยละกัน"
รัตน์เดินออกมาจากโกดังเก่าหลังนั้น หวังว่าเงินที่เขาได้จ่ายไปคงจะช่วยให้งานสำเร็จ ไอ้เสือ ไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง ถ้าสำเร็จจริงภาพถ่ายและเนื้อหาข่าวที่ละเอียดของเขาคงทำเงินได้มหาศาล คุ้มยิ่งกว่าคุ้ม โลกสมัยใหม่ข่าวสารช่างมีค่าซะเหลือเกิน ยิ่งมีค่ามากกับสังคมที่ไม่เลือกบริโภคมัน นักข่าวอย่างเขาสามารถหาเงินได้มหาศาล

2-3 วันที่ผ่านมา รัตน์ได้ทำข่าวเกี่ยวกับรัฐมนตรีสมเดช สว่างศรี ที่มีการขัดเรื่องผลประโยชน์ที่ดินกับกำนันธงในภาคตะวันออกซึ่งเป็นพื้นที่เดิมของรัฐมนตรี เขาวิเคราะห์ผ่านหน้าหนังสือพิมพ์ว่าจะต้องเกิดเหตุการณ์บานปลายอย่างแน่นอน ทั้งๆที่นักวิเคราะห์ข่าวคนอื่นๆวิเคราะห์ว่าทั้งสองจะเคลียร์ปัญหากันได้ เพราะกำนันธงเองก็เป็นหัวคะแนนในพื้นที่ของท่านรัฐมนตรี น่าจะยอมอดเปรี้ยวไว้กินหวานสำหรับการเลือกตั้งครั้งหน้า รัตน์รู้ดีว่าถ้าหากเหตุการณ์บานปลายถึงขนาดว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งถูกลอบสังหาร เขาจะยิ่งโด่งดังในฐานะผู้วิเคราะห์ข่าวที่แม่นยำ และเขาจะไปอยู่ตรงที่เกิดเหตุให้เร็วที่สุดเพื่อจะให้ได้ข่าวที่สุดแสนจะละเอียด

วันกำหนดการณ์มาถึงแล้ว รัตน์ เสือชาญ และพรรคพวกของมันเตรียมอาวุธวัตถุระเบิดครบมือ ทบทวนแผนที่วางเอาไว้
"จากการสำรวจสมเดชมันจะต้องนั่งรถผ่านเส้นทางนี้ตลอด ในเวลาประมาณสามทุ่ม เราจะต้องวางระเบิดในบริเวณหัวมุมถนนนี้ที่รถจะผ่านเข้ามา แรงระเบิดจะเด็ดหัวไอ้สมเดชได้แน่ เป็นยังไงวะไอ้รัตน์" เสือชาญถามเพื่อนและนายทุนของมัน
"ดี ดี มึงยังเป็นมืออาชีพเหมือนเดิม"
รัตน์ออกไปรอบริเวณหัวมุมถนนนั้นเพื่อที่จะถ่ายรูปและทำข่าวให้ทันท่วงที เขาไม่เคยไว้ใจใครให้ถ่ายรูปให้ เขาต้องทำมันด้วยตัวเอง นี่เองที่ทำให้เขาโด่งดังจนถึงที่สุดในวงการ
รถเบนซ์เอสคลาสส์วิ่งผ่านมาบนถนนนี้ตามเวลาที่คาด
แต่!!
ไม่มีระเบิด
รัตน์ทำท่าตะลึง ตะโกนกลับหลังไปหากลุ่มของเสือชาญ
"ไอ้เหี้ยนี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ?"
ไอ้เสือเดินเข้ามาเขาโดยไม่ตอบอะไร พลันมือควักปืนขึ้นจ่อหัวรัตน์ ไม่กี่วินาทีต่อมารถเบนซ์เอสคลาสส์คันนั้นก็วิ่งกลับมาอย่างเร็วจอดหน้ารัตน์ เรืองชาติ รัฐมนตรีสมเดชเดินลงมาจากรถ จ้องหน้านักข่าวชื่อดัง
"กูรู้ว่ามึงจะฆ่ากู เหมือนที่มึงฆ่า ลอบวางระเบิด สร้างเหตุการณ์มานับไม่ถ้วน แต่มึงมันรู้จักกูน้อยไป ไอ้เด็กน้อย กูซื้อตัวไอ้เสือชาญไว้แล้ว มันบอกกูเรื่องของมึงทั้งหมด มึงมันโง่ ถ้ามึงฉลาดจริงมึงน่าจะสืบรู้ได้ว่า คนที่กว้างขวางในวงการยาบ้าแบบกู รู้จักเสือนับไม่ถ้วน"
"มึงค้ายาบ้า…" รัตน์ทำเสียงตะลึง
"ฮ่าๆ ดูสิ มันยังไม่รู้เลยว่าคนที่มันกำลังจะฆ่า ทำอาชีพอะไร ฮ่าๆ มึงตายซะ ไอ้ชาญ ยิงมัน"
พลันเสียงปืนปะทุดังขึ้น ร่างไร้วิญญาณนอนตายอยู่กับพื้น ไอ้เสือชาญ รณชีพ ตายแล้ว! มันตายก่อนที่มันจะเหนี่ยวไกยิง มองออกไปไกลเบื้องหลังคือหน่วยคอมมันโดของกรมตำรวจ กับปืนไรเฟิ้ลติดกล้องเล็งตอนกลางคืน พวกของไอ้เสือก็ตายหมดแล้วเช่นกัน
"มึง…มึง…" รัฐมนตรีพูดไม่ออก รีบวิ่งขึ้นไปบนรถคว้าปืนออกมา รัตน์คว้าปืนของไอ้ชาญ ยิงเข้าที่ด้านหลังของรัฐมนตรีก่อน
สมเดช สว่างศรี สิ้นใจในทันที
หน่วยคอมมันโดวิ่งมาล้อมรัตน์อยู่เต็ม
"คุณรัตน์ไม่เป็นไรนะครับ โหคุณเยี่ยมมาก แหล่งข่าวยอด ไอ้เสือชาญมาแลกเปลี่ยนยาบ้าตรงบริเวณนี้นี่เอง เราค้นหลังรถของไอ้เสือแล้ว พบยาบ้าอยู่เต็ม"
รัตน์นิ่ง ไม่พูดอะไร
เขากลับบ้านไปเขียนข่าวลงบนหนังสือพิมพ์
"เสือชาญ รณชีพ นัดพบรัฐมนตรีสมเดช สว่างศรี เพื่อขนถ่ายยาบ้าและจ่ายเงิน เงินเป็นจำนวนมหาศาลจนรัฐมนตรีต้องมาเอง ผู้เขียนทราบข่าว และเข้าไปทำข่าวเสี่ยงตาย โดยได้แจ้งให้หน่วยคอมมันโดทราบ แม้ต้องเสี่ยงชีวิตแต่ก็น่าภูมิใจที่ได้นำข่าวที่ทันควัน เร่งด่วนมาให้แก่ท่านผู้อ่านได้ เชื่อว่าภายในคฤหาสถ์ของรัฐมนตรีคงมียาบ้าอีกมากมาย ขอให้เจ้าหน้าที่เข้าไปลองสืบค้นดู…"
ข่าวเสร็จเรียบร้อย ความโด่งดังของรัตน์ เรืองชาติคงจะพุ่งขึ้นไปมหาศาลพร้อมเงินทองอีกมากมายจากสำนักพิมพ์
รัตน์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้น
"งานเยี่ยมมากไอ้เสือขาบ ยาบ้าที่มึงเอาใส่รถไอ้เสือชาญน่ะ กูว่าแล้วว่ามันต้องหลอกกู ก้นบุหรี่ซิกก้าร์ ฮ่าๆ มันนึกว่ากูโง่ ถ้าไม่ใช่คนระดับไอ้สมเดชมาหามันก่อนหน้ากู ใครมันจะสูบวะ งานหน้าทำให้ได้อย่างนี้นะมึง"
รัตน์วางหูโทรศัพท์มือถือ
เขาต้องเข้านอนแล้ว
นุชกับลูกกำลังนอนหลับอย่างสบาย
เป็นอีกคืนหนึ่งซึ่งภรรยาและลูกไม่มีโอกาสได้เห็นเขา
รัตน์ เรืองชาติ หอมแก้มนุชภรรยาสุดที่รัก เขารักภรรยาและลูกของเขา
-จบ-